Samen actief voor de Hofvogels

Wat begon met het zoeken naar braakballen voor een activiteit op mijn toenmalige werk als pedagogisch medewerker BSO vijf jaar geleden, heeft geresulteerd in een gezamenlijke hobby, zeg maar passie, als vrijwilliger in de uilenwerkgroep van de Hofvogels. Wij zijn Ruud de Koning en Mirjam Bak. Al bijna 40 jaar delen wij lief en leed en vooral onze onvoorwaardelijke liefde voor de natuur. Voor mij, Mirjam, met de paplepel ingegoten door mijn ouders, vader was bioloog en moeder ook groot natuur en vogelliefhebber. Ruud groeide op aan de rand van de bossen van Paterswolde en heeft vele vogels grootgebracht. Uit het nest gevallen kraaien, een spreeuw en zelfs een gierzwaluw. Om deze laatste te voeden ging hij als kleine jongen met vliegenmepper gewapend bij de buren langs om daar het voedsel voor de jonge zwaluw te vangen. En alle vogels kregen hun vrijheid weer terug.

Ruud heeft al zijn hele leven een fascinatie voor uilen dus was zijn belangstelling snel gewekt toen hij gewezen werd op een uilenwerkgroep in de Hof van Twente die vrijwilligers zochten voor een steenuil project. Na een kennismakingsbijeenkomst was het zaadje geplant. Door zijn enthousiasme raakte ik ook geïnteresseerd en na het bijwonen van een lezing over biodiversiteit en andere activiteiten van de Hofvogels, heb ik mij aangemeld voor de educatie werkgroep. Het braakbalpluizen met leerlingen van de basisscholen in de Hof. Iets waar ik wel ervaring mee had.

Al snel werden wij samen meegenomen met ervaren vrijwilligers om kennis te maken met het veldwerk. Uilenkasten schoonmaken. Zelfs hier werden wij al enthousiast van. Door de ervaring van Ruud met vogels in zijn jeugd werd hij gevraagd om opgeleid te worden als ringer bij de Hofvogels. Tevens kregen wij een eigen controle gebied toegewezen. Na goed te zijn ingewerkt kon het feest beginnen. Inmiddels zijn wij een geolied team, we controleren de kasten, bezoeken de erven met veel plezier en hebben samen al heel veel uilen mogen ringen. We voelen ons zeer bevoorrecht om dit te mogen doen. Wat voor ons een extra dimensie aan dit werk geeft, zijn de mooie gesprekken die wij met erfbewoners voeren. Wij leren nog dagelijks en koesteren de goede contacten. Zowel met erfbewoners als met de andere leden van de Hofvogels.

Onze tuin

Wij hebben al eerder geschreven over onze passie voor het uilenwerk binnen de Hofvogels. Zoals wij daar in schreven delen wij ook onze liefde voor de natuur. Helaas wonen wij niet in het bos, zelfs niet in de Hof, maar bewonen wij een rijtjeshuis aan de rand van Hengelo met een heel kleine achtertuin, dicht tegen het buitengebied. In de 30 jaar dat wij er wonen hebben wij onze tuin kunnen omtoveren tot een klein natuur paradijsje. De tuin meet zo’n 50 a 60 m2. Het voorste deel is terras, maar staat al vol met potten, planten en moestuinbak. Verder een stukje gras, een kleine vijver, bloeiende struiken in de borders en achterin een prunusboom, een krent en een grote sering. Naar de straat achterin een niet zo netjes geknipte rij coniferen waar de mussen hun heil vinden.

Doordat wij de borders lekker rommelig laten zit er veel leven in de tuin. We zien veel insecten, met boekje in de hand determineren we wat we zien. De vijver zorgt voor libellen, groene kikkers en zelfs salamanders. De dotter bloeit ieder voorjaar prachtig. Dan de vogels. Uiteraard verwennen we ze, er wordt flink gevoerd en er hangen nestkasten. Met wisselend succes. Vorig jaar heeft een koolmezen paartje twee legsels succesvol grootgebracht, wat koolmees man bijna al zijn kopveren heeft gekost. Hulde aan de ze “kale klets”. ( zie foto) In de herfst en winter komen de pimpelmezen in grote getale  eten in de tuin, maar daar heeft een sperwer ook al drie keer dankbaar gebruik van gemaakt. Drie pimpels minder in 1,5 jaar, dat mag. Geweldig om dit mee te maken. Eten en gegeten worden, zo gaat het in de natuur. Wat vliegt er niet in onze tuin. Mussen dus in overvloed, de eksters mogen komen, de bonte specht komt regelmatig even langs, een gaai, houtduiven, merel heeft genesteld. Vinken, ook al zien we die nu op het ogenblik niet. En sinds een dikke week ( het is nu eind oktober) hele groepen spreeuwen die vanuit de hoge bomen op het vet en vogelpindakaas af komen. En dat alles onder toeziend oog van onze kat. Ja, ze kennen hem 😉

Maar waar wij het meest trots op zijn, dat zijn onze egels. We hadden in vorige jaren wel eens een egel in de tuin, af en toe. We hebben een oude bosuilkast op de kop als mogelijk egelhotel, maar geen bezetting. Deze zomer was er weer een egel. Ondanks de afrastering voor onze katten, die niet buiten de tuin mogen. Wij besloten weer wat voer in een bakje te doen, en ja hoor, er werd gegeten! Dus iedere avond een beetje voer. Na een paar dagen, twee egels! Nog meer voeren dus. De avonden waren nog lang, we zaten veel buiten en al snel kwamen de egels bij ons op het terras scharrelen. Het praat zich rond natuurlijk en daar kwamen egel 3, 4 en 5. Inmiddels 4 voederplekken en zelfs nu, eind oktober lopen er af en toe nog egels. Maar het wordt nu tijd dat ze gaan slapen. We hebben er een tweede egelhuis bij gezet. Moet goedkomen. En de vogels, die komen bij ons de winter wel door.